Sénamé Agbossou De Fabriek op het Verkeerde Adres  Stel je een autofabrikant voor die de staalfabriek de schuld geeft omdat het staal "niet auto-klaar" is.  "Waarom sturen jullie ons geen deuren en motoren?”, vragen ze. "Jullie geven ons enkel ruw metaal. Begrijpen jullie dan niet wat we nodig hebben?"  De directie van de staalfabriek zou vol ongeloof staren. "Wij maken staal. Jullie maken auto's. Zo... werkt de industrie nu eenmaal."  Absurd, nietwaar?  Nu, dat is wel exact wat we doen met talent. We verwachten dat universiteiten en hogescholen volledig gevormde werknemers afleveren: mensen die meteen met onze specifieke systemen kunne werken, onze eigen tools beheersen en aan onze unieke normen voldoen. Wanneer ze ons slimme, opgeleide mensen sturen die nog ontwikkeling nodig hebben, gooien we de handdoek in de ring en roepen we moord en brand over een "skills-crisis". We zoeken de inzetbaarheids-fabriek op het adres van de universiteit. Maar die fabriek heeft altijd al binnen onze eigen bedrijfsmuren gestaan. De Paradox die zich voor onze neus bevindt en die we niet zien  Op dit eigenste moment, in Silicon Valley, wijst een techbedrijf 200 cv's af omdat "niemand de juiste skills heeft". Drie straten verderop krijgt een pas afgestudeerde computerwetenschapper met een 'grote onderscheiding' niet eens een interview. In Berlijn waarschuwen fabrikanten voor een economische instorting door "talenttekorten". Ondertussen staat de jeugdwerkloosheid in Europa op 14%.  In Lagos, Nairobi en São Paulo herhaalt hetzelfde verhaal zich: bedrijven vinden geen talent. Afgestudeerden vinden geen werk. Iedereen wijst naar iedereen. We noemen dit een "skills gap". Maar wat als we al die tijd de verkeerde kloof aan het meten zijn? De Leugen die We Onszelf Vertellen  Dit is het comfortabele verhaal dat we onszelf graag vertellen: universiteiten en hogescholen bereiden studenten niet voor op de echte wereld. Als de academische wereld maar wat beter zou inspelen op de noden van de industrie, dan zouden onze talentproblemen als sneeuw voor de zon verdwijnen. Dit verhaal is verleidelijk omdat het niets van ons, de bedrijven, vraagt. Het is andermans probleem om op te lossen. Maar we bekijken inzetbaarheid compleet vanuit de verkeerde hoek. We dachten dat het iets was dat 'voltooid' aan onze poort moest afgeleverd worden. Een vakje om aan te vinken bij de aanwerving: "inzetbaar" of "niet inzetbaar". De waarheid? Inzetbaarheid staat niet aan de poort; het zit binnen het gebouw. Loop eens door een bedrijf dat worstelt met prestaties, efficiëntie of groei. Graaf naar de oorzaak van het probleem. Je vindt overal “inzetbaarheid”-gaten: Die vertraging in dat project? De team leader heeft nooit geleerd hoe hij complexe taken moet opdelen voor juniors. Die kwaliteitsproblemen? Niemand heeft de operatoren geleerd hoe hun werk bijdraagt aan het eindresultaat voor de klant. Dat hoge personeelsverloop? Werknemers zien geen groeimogelijkheden omdat er geen systeem is om vaardigheden op te bouwen. Die gemiste deadlines? Het bedrijf heeft 'betrouwbaarheid' nooit als een vaste gewoonte ingebouwd. Als je diep genoeg graaft heeft elk groot prestatieprobleem een element van inzetbaarheid. Niet omdat we de foute mensen aannamen, maar omdat…